Daniil Riemens deed mee met de handbike battle 2025. Wij sponsorden hem met zijn uitdaging: Twintig kilometer bergop met een handbike. Vanuit Amateurfietser.nl vroegen we ons af hoe zwaar zo’n klim is en met welke bekende klim de beklimming van de Kaunertaler Gletsjer te vergelijken is. Daniil maakte het onderstaande verslag van zijn tocht.
Afgelopen 25 juni werd voor de 11e keer de jaarlijkse handbike battle in Kaunertal, Oostenrijk gehouden. Hierbij klommen zoān 110 handbikers 20km richting de Kaunertaler Gletscher. De deelnemers stegen tijdens de rit 867 meter de meedogenloze bergen in en dat puur op armkracht.
Zoals hierboven geschreven is, vindt dit evenement ieder jaar plaats. De deelnemers arriveren de zondag, hebben twee trainingsdagen, Ć©Ć©n rustdag en de dag van de wedstrijd. Afsluitend is er de laatste dag (vrijdag) een legendarisch oranje feest.
Deelnemers van verschillende niveaus en met verschillende handicaps doen mee. Dat is ook de insteek van dit evenement. Oorspronkelijk was het bedacht om revalidanten een doel en uitdaging te geven om een extreme fysieke en mentale prestatie te leveren. Dit geeft de revalidanten de nodige āpushā om de uitdagingen met de handicap in dagen en jaren daarna te relativeren en te overwinnen.
Bijna alle revalidatiecentra van Nederland doen mee aan dit evenement en daarnaast mogen deelnemers zich als individu inschrijven.
Alle deelnemers zijn van tevoren gekeurd op hun fysiek mogelijkheden in het kader van hun handicap. De classificatie die hier uitkomt bepaalt de starttijd.
Alle deelnemers hebben minimaal een half jaar de tijd om te trainen voor dit evenement en een juist handbike te vinden. Revalidanten doen dit natuurlijk in teamverband met het revalidatiecentrum. Individuele sporters kunnen kiezen om bij een team mee te trainen of een eigen plan te trekken. Daarbij hebben ook de buddyās dit half jaar om te oefenen en te trainen. Buddyās zijn fietsers zonder handicap die meefietsen met de handbikers en alle bagage meenemen en ervoor zorgen dat de handbiker niet achteruit de berg af rolt. De buddyās lopen het grootste gedeelte omdat de handbikers op loopsnelheid de beklimmingen doen.
De wedstrijd was dit jaar verplaatst naar de woensdag, i.p.v. de donderdag, omdat er slecht weer werd voorspeld. Hierdoor verviel de rustdag maar, daar hebben de teams goed op geanticipeerd door de sporters de dinsdagmiddag een verplichte rust op te leggen.
De wedstrijddag was een erg warme dag met temperaturen van rond de 25 graden, maar het gevoelstemperatuur lag eerder rond de 30 graden. Teams hadden zich daar goed op voorbereid door veel bidons te vullen en op de verzorgingsposten was extra water te halen voor zowel het afkoelen als het drinken.
Om 9.00 uur stonden alle handbikers gereed aan de start in het juiste vak dat correspondeert met de classificatie van de handicap. De sporters met de e-bikes startten als eerst, gevolgd door de mensen met de minst zware handicap (de H5āers) en daarna met de sporters met een iets zwaardere handicap (de H4āers), enzovoort. Iedere groep startte met 5 minuten verschil van elkaar.
Als exact startsein had de organisatie ervoor gekozen om de streekbus voorbij te laten gaan en 5 minuten later te starten. Die dag was de bus iets verlaat, waardoor de spanning nog meer steeg. Inderdaad, de sporters hadden te maken met overig verkeer dat daar dagdagelijks reed. Gelukkig verliep alles zonder problemen dankzij de verkeersregelaars van de organisatie en het begrip van de verkeersdeelnemers.
Iedere sporter was vrij in het aantal stops dat diegene maakte. Sommige ervaren sporters en fitte sporters reden de hele rit in Ć©Ć©n keer uit. Anderen, die op adem moesten komen of vanwege gezondheid rust moesten nemen, stopten enkele minuten tussendoor. De eerste handbiker was na 1 uur en 47 minuten over de eindstreep gereden. Gemiddeld finishte een deelnemer na ongeveer 4 uur. Meer fitte deelnemers en die ervaringen hadden met intensief sporten finishten meer richting de 2,5 uur.
Side note: Ook bij deze sportvariatie geldt dat minder gewicht voordeliger is voor het eindresultaat. De mate van handicap heeft hier in een zeker mate ook invloed op maar minder dan het gewicht, de kracht en de fitheid van de sporter.
Zelf deed ik voor het eerst mee in het team van Revant ZeeBra (Zeeland-Brabant). Ik heb ervaring met rolstoelsporten maar niet met handbiken als sport. Ik had ruim een half jaar getraind en mijn BMI is goed / een tikkeltje te laag. Mijn eindtijd was 3 uur en 23 minuten, ter vergelijking: een gemiddelde fietser zonder handicap op een tweewieler fietst de Stelvio vanuit Prato (26km) in ongeveer 3 uur. Ik had de beklimmingen met een constante cadans en op 3,5 Ć” 4 km/u gedaan. Gelukkig hadden we die week de bochten clinic gehad en ervaarde ik de rust op mijn spieren in de buitenbocht. Verder stopte ik ongeveer ieder half uur alleen om een gel in te nemen.
Het parcours heeft twee categorie 2 klimmen en daar tussenin een stuwmeer waar je op adem kan komen of vaart kan maken. Na het stuwmeer (ruim 10km van de start) liepen er koeien los over het parcours. Er kwam iemand van de leiding mij waarschuwen dat er een valse stier tussen liep die vĆ³Ć³r mij naar een handbiker uithaalde. Gelukkig passeerde ik de stier zonder uitdagingen. Nadat stuk werd het parcours een stuk steiler als voorbereiding op de haarspeld bochten. Ik keek omhoog, zag daar bovenin andere handbikers rijden en dacht bij mezelf: āMoet ik nog serieus zo hoog? En kan ik dat wel?ā. Uiteindelijk werd je door de haarspeld bochten aangemoedigd door teams. Iedere haarspeld bocht werd namelijk bemand door een team met hun eigen inrichting en muziek. Het was een groot feest op weg naar de finish. Tot na de laatste haarspeld bocht. Dan dacht je dat je er al was en moest je nog een paar honderd meter over vals plat richting de groene finishboog die je al vanaf zoān 800 meter voor je zag. Na de finish werd je getrakteerd op een mooi zicht op een gletsjer, gebergte van Tirol en de weg waar je je laatste krachten had gebruikt om vooruit te komen.
Door de hoge tempratuur was deze editie extra zwaar. Mijn buddy zorgde goed voor schaduw gedurende de rit en gaf me onderweg zo nu en dan een slok uit de bidon tijdens het rijden. Op die manier bespaarde we kostbare tijd en kwamen we al eerste van het team binnen. Onderweg reden wij het merendeel solo.
Bijna iedere deelnemer is gefinisht die dag. Sommige deelnemers hebben hiervoor 5 Ć” 6 uur op de handbike moeten zitten alvorens ze de finishlijn mochten aanraken.
Daniil Riemens
Voor meer informatie over de handbike battle en het nieuws omtrent de toekomstige edities zie: https://www.handbikebattle.nl
